گرچه بيشتر شنيده‌ها حاكي از بدي و بي‌وفايي دنياست اما به‌راستي ماهيت دنيا شر و بد است؟ كمي در اين معنا بينديشيم! چه كساني در اين دنيا زندگي كرده‌اند و از مواهب آن بهره برده‌اند؟ همه اولياي الهي، در كنار افراد شرور، در اين دنيا زندگي كرده‌اند و هريك بهره خود برده‌اند و در نهايت رحل سفر بسته و به ديار باقي شتافته‌اند. در مجموع اگر نيك بنگريم نه آنان‌كه در دنيا شيوه حرص و آز و مال‌دوستي برگزيدند، كام تمام از دنيا برگرفتند نه آنان‌كه زهد ورزيدند و شيوه پارسايي گزيدند، بي‌نصيب از مواهب دنيا ماندند. هريك بهره خود بردند. اما حقيقت اين است كه دنيا به‌خودي‌خود نه ماهيت شرور دارد و نه ماهيت نيك؛ اين ديدگاه آدميان است كه ماهيت دنيا را شكل مي‌دهد.
اگر از دريچه تنگ دنيادوستي به دنيا نظر افكنيم، دنيا قبله آمال و آرزوها مي‌شود و جلوه‌هاي فريباي خود را مي‌گشايد و آدمي چون غريقي هر دم بيشتر در آن غرقه مي‌گردد. اگر از دريچه گذرگاهي موقت به آن نگاه كنيم، اسير زيبايي‌هاي آن نشده و همچنان ديدگاهي متناسب با ماهيت اصلي آن برمي‌گزينيم. امام‌علي(ع) چه زيبا پرده از اين راز مي‌گشايند: دنيا براي كسي كه گفتارش را راست انگارد، سراي راستي است و براي كسي كه حقيقت آن را دريابد، سراي عافيت است و براي كسي كه از آن براي آخرتش توشه برگيرد، سراي توانگري است و براي كسي كه از آن پند پذيرد، سراي اندرز و موعظه است. دنيا نمازگاه دوستان خداست، مصلاي ملائكه خداست، محل نزول وحي خداست، بازار گاه دوستان خداست كه در آن كسب رحمت كنند و سودشان بهشت است.(حكمت126)
پس دنيا محل تجارت آدمي است. آدميان در اين دنيا انتخاب مي‌كنند كالاي فريب و غرور دنيا را مطالبه كنند و كام از دنيا برگيرند، يا سعادت و هدايت الهي را مطالبه كنند و با سرمايه ايمان و قناعت، راضي و خشنود باشند و براي ادامه سفر زندگي خود توشه‌اي پربار برگيرند. امام علي(ع) مي‌فرمايند: مردم در دنيا به دوگونه‌اند: گروهي در دنيا براي دنيا تلاش كنند و آخرت را از ياد برند... پس عمر خود را در راه منفعت ديگران تباه سازند. گروهي ديگر در دنيا براي آخرت تلاش كنند، پس آنچه سهم آنان از دنيا باشد دريافت دارند و از هر دو بهره برند: دنيا و آخرت‌شان آباد گردد. (حكمت261)
نظر شما